Με τη ραγδαία ανάπτυξη των κυβερνητικών προγραμμάτων «Κοινοτική Ψυχική Υγεία», που απευθύνονται σε άτομα με σοβαρές ψυχικές διαταραχές και κοστίζουν δισεκατομμύρια δολάρια, πώς κοστολογείται η ψυχική υγεία στις κοινότητές μας σήμερα;

Η Νέα Επιτροπή των ΗΠΑ για την Ελευθερία στην Ψυχική Υγεία, εξέδωσε μια έκθεση στην οποία ισχυρίστηκε ότι, «αποτελεσματικές, πιο σύγχρονες ζωτικής σημασίας για την ποιοτική φροντίδα και αποκατάσταση, είναι τώρα διαθέσιμες για τις πιο σοβαρές ψυχικές ασθένειες και σοβαρές συναισθηματικές διαταραχές». [Προσδίδεται έμφαση]

Για όσους γνωρίζουν λίγα για την ψυχιατρική και την Κοινοτική Ψυχική Υγεία, αυτό φαίνεται να είναι μεγάλη είδηση. Ωστόσο, ποιες ακριβώς είναι αυτές οι ζωτικής σημασίας «θεραπείες;»

Αφορούν κυρίως μια αυτόματη, μία προς μία συνταγογράφηση φαρμάκων που ονομάζονται νευροληπτικά (από τα ελληνικά που σημαίνει «εμπλοκή των νεύρων», όρος που ανακλά ως προς το πώς τα φάρμακα ενεργούν σαν μια χημική λοβοτομή).

Το κόστος των νευροληπτικών φαρμάκων για τη θεραπεία των λεγόμενων σχιζοφρενών ασθενών σε όλες τις ΗΠΑ ξεπερνά τα 10 εκατομμύρια δολάρια την ημέρα. Η θεραπεία συνήθως είναι ισόβια.

Έπειτα, τι θα πρέπει να πληρώσουμε πάλι για την ποιοτική περίθαλψη, την ανάρρωση και την ευκαιρία να επαναφέρουμε αυτούς τους ανθρώπους σε μια παραγωγική ζωή;

Σύμφωνα με διάφορα πειράματα μη ψυχιατρικών και ανεξάρτητων ερευνών, η απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι «Όχι πολλά τελικά». Η υψηλής ποιότητας περίθαλψη με αποτέλεσμα την αποκατάσταση και επανένταξη μπορεί να είναι πολύ οικονομική, καθώς και πιο γρήγορη, μόνιμη, και το πιο σημαντικό, χωρίς φάρμακα.

Σε μια μελέτη οκταετούς περιόδου, η Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας διαπίστωσε ότι οι ασθενείς με σοβαρές ψυχικές διαταραχές τριών οικονομικά υπανάπτυκτων χωρών, της Ινδίας, της Νιγηρίας και της Κολομβίας –των οποίων η θεραπεία δεν εξαρτόταν ιδιαίτερα από τα φάρμακα– σημείωσαν σημαντική βελτίωση σε σύγκριση με ομοπαθείς τους στις Ηνωμένες Πολιτείες και σε τέσσερις άλλες αναπτυγμένες χώρες. Μια μελέτη παρακολούθησης κατέληξε σε παρόμοιο συμπέρασμα.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες τη δεκαετία του 1970, το πείραμα του αείμνηστου Δρ. Λόρεν Μόσερ στον Οίκο Σωτηρίας βασίστηκε στην ιδέα ότι η«σχιζοφρένεια» μπορεί να ξεπεραστεί χωρίς φάρμακα. Οι πελάτες του Σωτηρία που δεν έλαβαν νευροληπτικά φάρμακα ήταν όντως καλύτερα σε σύγκριση με τα υποκείμενα φαρμακευτικών πειραμάτων και τους νοσηλευόμενους. Ελβετοί, Σουηδοί και Φιλανδοί ερευνητές αναπαρήγαγαν και επικύρωσαν το πείραμα και εξακολουθούν να το χρησιμοποιούν ως σήμερα.

Στην Ιταλία, ο Δρ. Τζόρτζιο Αντονούτσι αποσυναρμολόγησε κάποιες από τις πιο καταπιεστικές ψυχιατρικές πτέρυγες, αντιμετωπίζοντας τους σοβαρά διαταραγμένους ασθενείς με συμπόνια, σεβασμό και χωρίς φάρμακα. Μέσα σε λίγους μήνες, οι πιο βίαιες πτέρυγες έγιναν οι πιο ήρεμες.

Τι σηµαίνει αυτό;

Όπως θα έλεγε οποιοσδήποτε επιστήμονας φυσικής που σέβεται τον εαυτό του, μια θεωρία είναι καλή μόνο εφ’ όσον αυτή λειτουργεί. Ξέρει ότι όταν συναντά γεγονότα που δεν ταιριάζουν με τη θεωρία, πρέπει να συνεχίσει να ερευνά και να τροποποιήσει ή να απορρίψει τη θεωρία βασιζόμενος στις παρούσες αποδείξεις που ανακάλυψε.

Για πολλά χρόνια, η ψυχιατρική έχει προωθήσει τη θεωρία της ότι η μόνη «θεραπεία» για τη σοβαρή ψυχική «ασθένεια» είναι τα νευροληπτικά φάρμακα. Ωστόσο, η ιδέα αυτή είναι εσφαλμένη. Η αλήθεια είναι ότι η χορήγηση φαρμάκων στους ασθενείς με σοβαρές ψυχικές διαταραχές δεν είναι μόνο περιττή και ακριβή, αλλά επιπλέον έχει καταστροφικές παρενέργειες για τη ζωή και τον εγκέφαλο.

Η παρούσα έκθεση εκθέτει τα σφάλματα στην επιχειρηματολογία της ψυχιατρικής – το δόλο, τα ψέματα και άλλες απάτες. Γνωρίζοντας αυτές τις πληροφορίες καθιστά πολύ εύκολο να καταλάβουμε γιατί οι ψυχίατροι θα επιτίθονταν σε οποιαδήποτε εναλλακτική θεραπεία που θα επίλυε καλύτερα τα προβλήματα της σοβαρής ψυχικής διαταραχής.

Γιατί η αλήθεια είναι, ότι δεν αντιμετωπίζουμε απλώς μια έλλειψη δεξιοτήτων ή μεθόδων, αλλά μια υποτιθέμενη επιστήμη. Φαινομενικά καλοήθεις δηλώσεις, όπως «υπάρχουν σαφείς επιστημονικές αποδείξεις ότι οι νεότερες κατηγορίες φαρμάκων μπορούν να θεραπεύσουν καλύτερα τα συμπτώματα της σχιζοφρένειας και της κατάθλιψης με πολύ λιγότερες παρενέργειες», δεν υποστηρίζονται από αποδεικτικά στοιχεία και αποτελούν απροκάλυπτη ιατρική απάτη.

Η ψυχιατρική προσέγγιση όσον αφορά τους ασθενείς με σοβαρές ψυχικές διαταραχές, –ο λειτουργικός άξονας των προγραμμάτων «που βασίζονται σε αποδεικτικά στοιχεία», των «επιστημονικών» προγραμμάτων, των προγραμμάτων κοινοτικής ψυχικής υγείας καθώς και άλλων ψυχιατρικών προγραμμάτων– είναι κακή επιστήμη και κακή ιατρική, αλλά είναι πολύ καλή επιχείρηση για τους ψυχιάτρους.

Η απλή αλήθεια είναι ότι υπάρχουν εφαρμόσιμες εναλλακτικές λύσεις για τις επιζήμιες θεραπείες που εφαρμόζει η ψυχιατρική στη διάνοια, στον εγκέφαλο και στο σώμα. Με την ψυχιατρική να ζητά τώρα την υποχρεωτική προστασία των ψυχικών ασθενειών για τους ενήλικες και τα παιδιά ανά τον κόσμο, παροτρύνουμε όλους όσους έχουν συμφέρον στη διατήρηση της ψυχικής υγείας, της σωματικής υγείας και στην ελευθερία των οικογενειών τους, των κοινοτήτων τους και των εθνών, να διαβάσουν αυτή την έκδοση. Κάτι πρέπει να γίνει για να εδραιωθεί ουσιαστική βοήθεια για εκείνους που τη χρειάζονται.

Φιλικά,

Γιαν Ίστγκεϊτ
Πρόεδρος της Επιτροπής των Πολιτών
για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα Διεθνώς