Το 1945, ένας κορυφαίος διεθνής ψυχίατρος, ο Βρετανός Ταξίαρχος Τζον Ρόλινγκς Ρις, είδε τον στρατό ως το τέλειο ερευνητικό εργαστήριο της ψυχιατρικής, δηλώνοντας:

«Ο στρατός και οι υπόλοιπες ένοπλες δυνάμεις αποτελούν μάλλον μοναδικές ομάδες για πειραματισμούς γιατί είναι ολοκληρωμένες κοινότητες και είναι εφικτό να διεξαχθούν πειράματα με τρόπο που στην πολιτική ζωή θα ήταν πολύ δύσκολο».1

Ήταν μια πανούργα τακτική – ειδικά αφού πλασαρίστηκε με το πρόσχημα της βοήθειας. Σε τελική ανάλυση, οι στρατευμένοι ήταν πάντα «δέσμιο κοινό» που πρέπει να υπακούει σε διαταγές. Και σε όλο τον κόσμο, οι ψυχίατροι πήραν την ευκαιρία να δοκιμάσουν μερικές πολύ επικίνδυνες θεραπείες. Κάνοντας ηλεκτροσόκ σε κάποιους στρατιώτες, τους βάζουν σε ένα βαθύ κώμα, και στη συνέχεια δοκιμάζουν ακόμη περισσότερα ισχυρά, ψυχοτρόπα φάρμακα.

Αναμίχθηκαν επίσης σε στρατιωτικές προσλήψεις, επιλογή προσωπικού, εκπαίδευση και πειθαρχία.

Από τη δεκαετία του ’50 έως τη δεκαετία του ’70 σε χώρες όπως η Βρετανία, οι ΗΠΑ και η ΕΣΣΔ, οι ψυχίατροι συνέχισαν να χρησιμοποιούν τις ένοπλες δυνάμεις ως πεδία δοκιμών για ένα οπλοστάσιο πειραματικών θεραπειών όπως το LSD. Ο στρατός των ΗΠΑ εκτιμά ότι σε τουλάχιστον 1.500 στρατιώτες δόθηκε LSD ως μέρος των πειραμάτων ελέγχου του νου κατά τη διάρκεια αυτής της εποχής. Σε ελάχιστες περιπτώσεις, εάν ενημερώθηκαν καθόλου, οι συμμετέχοντες στα στρατιωτικά πειράματα ενημερώθηκαν για τις πιθανές επιπτώσεις στην υγεία τους.

Ακόμη και σήμερα, συνεχίζονται να δίνονται στους στρατιώτες ψυχοφάρμακα για χρήσεις για τις οποίες ποτέ δεν εξετάστηκαν ούτε εγκρίθηκαν από τους αρμόδιους φορείς. Και η πλειοψηφία αυτών των φαρμάκων δεν εξετάστηκαν ποτέ συνδυαστικά.

Ακριβώς όπως στις ημέρες του Τζον Ρόλινγκς Ρις, παραμένει ακόμα απλά ένα μεγάλο ψυχιατρικό πείραμα. Και για τον στρατιώτη που υπηρέτησε για το καθήκον με τιμή, μια λέξη τα λέει όλα: προδοσία.