Φέρνοντας στο φως τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από την ψυχιατρική και τις αποτυχημένες «αγωγές» της
Το μουσείο της Επιτροπής Πολιτών για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα Διεθνώς ενημερώνει το κοινό για τις καταχρήσεις μιας βιομηχανίας που μοναδικό της στόχο έχει το κέρδος και της οποίας οι «αγωγές» πολύ συχνά καταλήγουν σε θάνατο.
Από τότε που άνοιξε το 2005, το Μουσείο της Επιτροπής Πολιτών για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα Διεθνώς «Ψυχιατρική: Μια Βιομηχανία Θανάτου» έχει εκπαιδεύσει εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους σχετικά με την ιστορία των παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από την ψυχιατρική και τις φρικτές μεθόδους «αγωγής» της, που καταλήγουν είτε στον θάνατο είτε στην πλήρη ανικανότητα των ασθενών. Το μουσείο έχει γίνει ένας σημαντικός και αξιόπιστος χώρος για να εκπαιδεύει και να προειδοποιεί για τις αμέτρητες καταχρήσεις της ψυχιατρικής, με ανθρώπους να επιστρέφουν συχνά τη μια χρονιά μετά την άλλη και να φέρνουν άλλους, ώστε να μάθουν κι εκείνοι την αλήθεια.
Πρόσφατοι επισκέπτες περιλάμβαναν μια πρώην γερουσιάστρια των ΗΠΑ, η οποία αποφάσισε αμέσως να φέρει σε επαφή το κέντρο επαγγελματικής προετοιμασίας που διευθύνει με το μουσείο. Λίγο αργότερα, μια ομάδα 17 φοιτητών νοσηλευτικής από το πρόγραμμά της έκανε μια περιήγηση. Ένας από τους φοιτητές είπε: «Λαμβάνοντας υπόψη τον αριθμό των ψυχιάτρων που θεωρούμε κορυφαίους καινοτόμους, αυτές οι πληροφορίες είναι σοκαριστικές».
Ένας άλλος παρατήρησε: «Έμαθα τα πάντα, από την ευγονική και τη χρήση βασανιστηρίων μέχρι τα ψυχοτρόπα φάρμακα, για να εξαλείψουν ουσιαστικά τη ζωή, και ότι η ταμπελοποίηση των ψυχικών ασθενειών δε βασίζεται σε αποδείξεις, αλλά σε γνώμες».
Τρεις τάξεις φοιτητών που σπουδάζουν για να γίνουν βοηθοί ιατρών και οι καθηγητές τους από ένα κολέγιο επαγγελματικής κατάρτισης στην Καλιφόρνια έκαναν την περιήγηση. Ένας φοιτητής είπε: «Μου άρεσε πολύ η περιήγηση. Μου άνοιξε τα μάτια και με έκανε να συνειδητοποιήσω όλα τα λάθη που κάνουν αυτοί οι άνθρωποι».
Ένας άλλος φοιτητής παρατήρησε: «Χρησιμοποιούνται τόσα πολλά διαφορετικά είδη “θεραπειών” χωρίς αποτελέσματα».
Και μια άλλη είπε: «Έμαθα να μη βάλω ποτέ τον γιο μου σε οποιοδήποτε είδος φαρμακευτικής αγωγής. Ποτέ!». Και οι εκπαιδευτές ήταν εξίσου σοκαρισμένοι με τους φοιτητές. Ένας από αυτούς έγραψε: «Η ψυχιατρική είναι ΚΑΚΗ! Είναι απάνθρωπη και είναι άδικη».
Αρκετοί φοιτητές νοσηλευτικής έμειναν άναυδοι όταν έμαθαν για τη σύνδεση της ψυχιατρικής με τις ένοπλες επιθέσεις σε σχολεία. «Είχα διάφορες αλλαγές στην οπτική μου μετά από αυτή την περιήγηση, ειδικά όσον αφορά τις ένοπλες επιθέσεις σε σχολεία και τον τρόπο που τα μέσα ενημέρωσης παρουσιάζουν αυτά τα παιδιά σαν τέρατα, αλλά δε βλέπουμε στην πραγματικότητα το ιστορικό τους με τα ψυχοφάρμακα και τις επιδράσεις τους».
Η περιήγηση στο μουσείο αλλάζει ριζικά το σημείο άποψης των φοιτητών νοσηλευτικής. «Η άποψή μου για τα φάρμακα που αφορούν την ψυχική υγεία έχει αλλάξει σίγουρα. Βλέποντας το αποτέλεσμα που έχουν αυτά τα φάρμακα στις οικογένειές μας, στους φίλους μας και στη χώρα μας, αισθάνομαι πράγματι την ανάγκη να επανεξετάσω τη χρήση τους στην κοινότητά μας και στους ασθενείς μας».
«Αυτή είναι η πρώτη μου επίσκεψη. Είναι πραγματικά κάτι που σου αλλάζει τη ζωή» είπε κάποιος άλλος. «Έμαθα ότι η διάγνωση της ψυχικής υγείας είναι ένα παιχνίδι εικασιών παρά μια επιστημονική διάγνωση».
Κάποιος άλλος είπε: «Μου άνοιξε τα μάτια για την πραγματικότητα που επικρατεί στον φαρμακευτικό κόσμο. Πρόκειται πρωτίστως για τα κέρδη. Δεν ενδιαφέρονται πραγματικά για την ευημερία των ασθενών ή της ανθρωπότητας».
«Έμαθα πώς οι ψυχίατροι κακοποιούν τους ασθενείς με τους πιο φρικτούς τρόπους. Είδα πώς οι ψυχίατροι θέτουν διαγνώσεις χωρίς εξετάσεις, καθώς και πώς αυτά τα φάρμακα έχουν επηρεάσει και βλάψει την κοινωνία» είπε μια άλλη φοιτήτρια νοσηλευτικής.
Εκτός από το ότι ρίχνει φως στην ψυχιατρική κακοποίηση, το μουσείο σώζει ζωές. Ένας άντρας επέστρεψε στο μουσείο για να πει στο προσωπικό ότι το είχε επισκεφτεί πριν από 16 χρόνια και ότι η εμπειρία αυτή τού άλλαξε τη ζωή. Μετά την περιήγηση, επέστρεψε αμέσως στη θεραπεύτριά του και την ενημέρωσε ότι δεν επιθυμούσε πλέον να συνεχίσει τη λήψη των συνταγογραφημένων ψυχοτρόπων φαρμάκων. Ήταν ενήμερος από τα υλικά της CCHR ότι η διακοπή οποιουδήποτε ψυχοφαρμάκου απαιτεί ιατρική παρακολούθηση και ότι δε θα έπρεπε ποτέ να το κάνει αυτό μόνος του. Η ψυχίατρός του διαφώνησε στην αρχή, αλλά εκείνος την προειδοποίησε: «Είτε θα με βοηθήσεις να τα κόψω σιγά σιγά είτε θα τα κόψω μαχαίρι». Τον βοήθησε να τα κόψει σιγά σιγά.
Όταν επισκέφθηκε ξανά το μουσείο φέτος, είπε στον ξεναγό του: «Δεν τα ξαναπήρα ποτέ και είμαι μια χαρά! Αν τα έπαιρνα ακόμα, πιθανότατα δε θα μπορούσα να λειτουργήσω σε μια κανονική κοινωνία». Θα ήταν, όπως είπε, «καταθλιπτικός και θα είχε τάσεις αυτοκτονίας». Πήρε ενημερωτικά βιβλιαράκια της CCHR για τα φάρμακα, ώστε να μπορέσει να βοηθήσει άλλους.
Μια γυναίκα είχε επισκεφτεί το μουσείο αρκετά χρόνια νωρίτερα, όταν τα παιδιά της πήγαιναν ακόμη στο σχολείο και είχαν χαρακτηριστεί «ψυχικά διαταραγμένα», με την απαίτηση να λάβουν φαρμακευτική αγωγή. Μια φίλη τής μίλησε για το μουσείο και την οδήγησε στη CCHR για την περιήγηση. Φέτος επέστρεψε με τον σύζυγό της και έγραψε το εξής: «Και στους δύο γιους μου είχαν χορηγήσει Ritalin, Adderall και Concerta. Τα φάρμακα αυτά δε βοήθησαν καθόλου. Ο μεγαλύτερος γιος μου είχε φρικτές παρενέργειες: έγινε επιθετικός, βίαιος, αποτραβηγμένος και είχε τάσεις αυτοκτονίας. Αποφάσισα να σταματήσω τη φαρμακευτική αγωγή των γιων μου, αλλά μου είπαν ότι θα μπορούσα να θεωρηθώ υπόλογη για αμέλεια αν δεν τους έδινα τα συνταγογραφημένα φάρμακα. Μετά τις πληροφορίες που απέκτησα, νιώθω μεγάλη ανακούφιση που ακολούθησα τη διαίσθησή μου και αναζήτησα πληροφορίες αντί να υποκύψω στον εκφοβισμό ή στην ενοχοποίηση ώστε να δώσω φάρμακα στα παιδιά μου. Οι γιοι μου είναι σήμερα πλήρως λειτουργικοί, ευτυχισμένοι και υγιείς ενήλικες».
Πολλοί από τους επισκέπτες έχουν βιώσει την ψυχιατρική πρακτική από πρώτο χέρι και σχολίασαν ότι η περιήγηση τούς βοήθησε. Ένας έγραψε: «Έχω επισκεφθεί πολλά μουσεία, αλλά αυτό είναι καταπληκτικό. Έμαθα πολλά. Με ενημέρωσε και ένιωσα στήριξη. Ως άτομο που έχει διαγνωστεί με ADHD, η εμπειρία μου από τότε που ήμουν περίπου οκτώ ετών ήταν πολύ δύσκολη με φρικτές παρενέργειες από το Concerta. Αυτό επηρέασε σε μεγάλο βαθμό την υγεία μου και αυτό το μουσείο μού έδειξε τα ψέματα που έχουν ειπωθεί. Είναι σημαντικό να γνωρίζω ότι δεν είμαι μόνος».
Ένας νεαρός από μια σχολή ηχοληψίας είπε: «Διαγνώστηκα με ADHD και μου συνταγογράφησαν χάπια και ακόμα νιώθω τις παρενέργειες μέχρι σήμερα. Πλέον γνωρίζω ότι δεν πρέπει ποτέ να εμπιστεύομαι τους ψυχιάτρους, αφού εξακολουθούν να κάνουν ηλεκτροσόκ. Απεχθάνομαι τον όγκο φαρμάκων που συνταγογραφείται σε ογδοντάχρονους».
Ένας άντρας που είχε κάνει την περιήγηση στο μουσείο πριν από αρκετά χρόνια το ξαναεπισκέφθηκε με τη σύντροφό του, η οποία είχε υπάρξει θύμα του συστήματος ψυχικής υγείας από παιδί. Μετά την περιήγηση, αυτή έγραψε: «Έμαθα για όσα πέρασα ως παιδί. Όταν ήμουν 13 χρονών, με έκλεισαν σε ψυχιατρικό ίδρυμα, με έδεσαν με ζουρλομανδύα και μου έδωσαν φάρμακα. Αυτό το μουσείο βοήθησε και εμένα, όπως και άλλους, να κατανοήσω τι ακριβώς βίωνα».
Το μουσείο παρέχει πληροφορίες που είναι όλο και πιο επίκαιρες σε σχέση με τα κοινωνικά δρώμενα. Η χρήση σωματικής ακινητοποίησης αποτελεί συνήθη πρακτική στην ψυχιατρική και διδάσκεται στις αρχές επιβολής του νόμου και στον χώρο της ψυχικής υγείας. Η πρακτική αυτή έχει ως αποτέλεσμα θανάτους κάθε χρόνο. Τον Μάιο του 2020, ένα 16χρονο αγόρι αφροαμερικανικής καταγωγής, ο Κορνέλιους Φρέντερικ, πέθανε επειδή τον ακινητοποίησαν σε ένα ψυχιατρικό νοσοκομείο κερδοσκοπικού χαρακτήρα στο Μίσιγκαν.
Η CCHR Διεθνώς έχει ζητήσει την απαγόρευση σε εθνικό επίπεδο της χρήσης ακινητοποίησης, καθώς και της προσέγγισης και αγωγής ψυχικής υγείας που βασίζονται στην ευγονική –μια ψυχολογική θεωρία που είναι απάτη, απανθρωποποιεί και είναι επιβλαβής– σύμφωνα με την οποία ορισμένες έγχρωμες φυλές θεωρούνταν κατώτερες από τους λευκούς και, επομένως, «άξιζαν» λιγότερα δικαιώματα. Δημιούργησαν επίσης την Ομάδα Δράσης Κατά του Ρατσισμού και της Σύγχρονης Ευγονικής και ξεκίνησαν έναν ιστότοπο για να ενημερώσουν τους ανθρώπους σχετικά με την ιστορία του ρατσισμού της ψυχιατρικής – ένα βασικό χαρακτηριστικό του Μουσείου «Μια Βιομηχανία Θανάτου».
Ο αιδ. Φρεντ Σο, Διευθυντής Δημοσίων Σχέσεων της CCHR Διεθνώς, διοργανώνει συναντήσεις και περιηγήσεις στο μουσείο για ομάδες ανθρωπίνων δικαιωμάτων, συμπεριλαμβανομένων τοπικών παραρτημάτων της Εθνικής Ένωσης για την Πρόοδο των Έγχρωμων Ατόμων (NAACP), για να τους ενημερώσει σχετικά με την προδοσία της κοινότητας των μαύρων από την ψυχιατρική. Ένας από αυτούς που περιηγήθηκαν δήλωσε: «Το μουσείο ήταν μια εμπειρία που μου άλλαξε τη ζωή».
Ένας κοινοτικός ακτιβιστής, παρουσιαστής ραδιοφωνικής εκπομπής και μέλος της Ομάδας Δράσης της CCHR Κατά του Ρατσισμού και της Σύγχρονης Ευγονικής περιηγήθηκε στο μουσείο και τώρα κάνει εβδομαδιαίες συνεντεύξεις με τον αιδ. Σο για τους κινδύνους της ψυχιατρικής.
Το Μουσείο «Μια Βιομηχανία Θανάτου» προσεγγίζει χιλιάδες επισκέπτες και διαδίδει την αλήθεια για τις επιβλαβείς επιπτώσεις της ψυχιατρικής στην κοινωνία μας. Προσεγγίζει ανθρώπους σε κάθε γωνιά. Ένας πρώην φύλακας του Γενικού Νοσοκομείου της Μελβούρνης, ο οποίος είδε κακοποιήσεις να λαμβάνουν χώρα στην ψυχιατρική πτέρυγα, επισκέφτηκε το μουσείο. Μετά την περιήγηση, είπε: «Δεν μπορώ να πιστέψω ότι υπάρχει ένα μέρος σαν κι αυτό, και είμαι τόσο ευχαριστημένος που υπάρχει. Στη διάρκεια της ζωής μου, έχω δει μέλη της οικογένειάς μου να “θεραπεύονται” χωρίς κανένα αποτέλεσμα, και θα συμφωνούσα ότι δεν υπήρχε τίποτα στραβό σ’ αυτούς που να δικαιολογεί “θεραπεία” εξαρχής. Το μουσείο της CCHR επικυρώνει τις σκέψεις μου».
Όσοι κάνουν την περιήγηση στο μουσείο προσκαλούνται να υπογράψουν το διαδικτυακό αίτημα της CCHR για την απαγόρευση του ηλεκτροσόκ, να γίνουν μέλη της CCHR και να πάρουν έντυπο υλικό για να διαφωτίσουν και να προειδοποιήσουν άλλους.
